Balou, ga je mee naar opa en oma? Hoor ik dat goed? Mee naar opa en oma? Van enthousiasme begin ik meteen te springen en maak bokkensprongen, zoals ik laatst die koeien op tv heb zien doen die bij het begin van de lente weer voor het eerst de wei in mochten. Dat vond ik wel grappig om te zien en na enig oefenen lukte het mij ook best aardig, al zeg ik het zelf. Ja, ik doe wel net of de tv mij helemaal niet interesseert en laat dat ogenschijnlijk blijken door wat verveeld te geeuwen in mijn mand, maar bij sommige programma’s lig ik dan toch met een schuin oog mee te kijken. Vooral die programma’s waarbij ontspoorde honden worden gecorrigeerd. Ik moet stiekem wel lachen. Op het eind komen ze er telkens weer achter dat niet de hond maar het baasje het probleem is. Gelukkig heb ik daar geen last van met mijn baasjes.
Maar goed, ik had het erover dat we naar opa en oma zouden gaan. De opa en oma die bij baasje Kim horen. Ik ving op dat Kim weer poten in boeken moest gaan zetten en dan zou ik zo lang bij opa en oma mogen blijven. Dat vind ik altijd best gezellig. Toen mijn baasjes me bij hen hadden afgezet, gingen ze er snel vandoor. Dat zal wel weer even duren voordat ik ze terug zie, dacht ik. Maar dat liep toch een beetje anders. Toen opa en oma me mee naar buiten namen om de omgeving te verkennen, kon ik het natuurlijk ook niet laten om op verschillende plekken mijn handtekening achter te laten voor mijn soortgenoten aldaar. Je moet in je leven toch een (in)druk achterlaten. Maar op een gegeven moment liepen we een winkel binnen en tot mijn verrassing zaten daar mijn beide baasjes achter een tafel waarop een heleboel boeken lagen. De mensen van de winkel hadden me blijkbaar verwacht want al snel werd er een deken voor me neergelegd en een bak met water neergezet. Ook kwamen ze nog met een groot bot aan dat ze speciaal voor mij hadden gehaald. Wel lief natuurlijk, maar als ik bij een ander ben, ga ik niet meteen zitten schransen. Ik heb zo mijn normen en waarden. Wel heb ik even beleefd aan het bot geroken, maar verder ging ik niet. Dat bewaar ik voor thuis.
Zoals gewoonlijk trok ik meteen alle aandacht naar me toe. Iedereen wilde me aaien en het dochtertje van de winkelbaas wou zelfs even met me door de winkel lopen. Nou ja, ik ben de beroerdste niet. Op een gegeven moment zag ik een mevrouw een boek van de tafel pakken en ze vroeg aan mijn baasje om er een poot in te zetten. Daarna zag ze mij ineens zitten. Ze keek nog eens goed naar de foto op het boek en stootte de vrouw aan die bij haar was. “Kijk nou eens, daar zit Balou”. Meteen kwam ze op mij af en vroeg ook mij om een poot. Ik had de vrouw nog nooit gezien, maar blijkbaar kende ze mij wel. Je roem snelt je vooruit. Ik werd er wel een beetje verlegen van en stootte pardoes mijn bak water om.
Over het algemeen heb ik over aandacht niet te klagen trouwens. Ik heb ook al verschillende fotoshoots achter de rug met mijn baasje. Ik word dan geacht op commando recht in de camera te kijken, maar als ik de fotograaf niet zo aardig vind, laat ik hem of haar wel eens zweten door net te doen of ik ze niet begrijp. Ik draai dan op het beslissende moment mijn kop weg, ga verveeld zitten geeuwen of zelfs pontificaal met mijn achterste naar hen toe zitten. Duidelijker kun je het toch niet zeggen. Ondanks al die aandacht ben ik altijd heel gewoon gebleven. Maar kan ik nu nog wel de straat op als men me overal herkent? Misschien moet ik met mijn verjaardag in juni een grote zonnebril vragen, zodat ik nog ongestoord mijn dagelijkse wandeling kan maken. Wellicht neem ik dan wel zo’n hippe met allerlei kleurtjes. Ik ga er eerst nog maar eens een paar nachtjes over slapen.
