Ademloos...

Als rechtgeaarde Bosnische straathond kijk ik altijd uit naar mijn dagelijkse uitlaattijden. Doorgaans drie keer per dag neemt een van mijn baasjes me dan mee naar buiten voor een snuffelrondje in de buurt, waarbij het hun bedoeling is dat ik de kleine of grote boodschap op de daarvoor bestemde plaatsen bezorg. Als ik een keer geen zin heb en snel terug naar huis wil, zak ik soms door de achterpoten en doe net alsof ik met een flinke plas de plantjes water geef. Vooral ’s avonds wil deze truc nog wel eens lukken, omdat de baasjes in het donker niet goed kunnen zien of ik al dan niet fake. Inmiddels heb ik deze truc zo geperfectioneerd dan ik na die schijnplas met mijn achterpoten een geurspoor maak zodat het net echt lijkt. Door de week moet ik doorgaans wel wat vroeg op, omdat baas Jan mij uitlaat voor dat hij naar zijn werk gaat.  Maar in het weekend zijn mijn baasjes niet van die vroege vogels en mag ook ik eerst heerlijk uitslapen. Ik ben namelijk niet bepaald een ochtendhond hoewel ik ook ’s avonds toch redelijk op tijd mijn nest in duik. Rond half 11/ 11 uur vind ik het wel welletjes en start dan mijn vaste  slaapritueel. Ik loop naar mijn mand, geef mezelf een wasbeurt, leg mijn onderdeken met mijn poot goed, draai een paar rondjes in de mand en vlij dan tevreden neer. Meestal volgt er dan nog een diepe zucht en start ik mijn nachtelijke reis door dromenland.

Als het in het weekend mooi weer is, gaan we wel eens naar zee. Op het strand en in de duinen is het echt heerlijk toeven. Soms mag ik dan een stukje loslopen en hol ik achter de meeuwen aan tot in het water. Dat spat dan zo lekker tegen mijn onderbuik. Ook kun je zo heerlijk graven in het zand en in de duinen. Vooral op Terschelling waar we een tijdje terug op vakantie waren, kon ik mijn geluk niet op. Er zitten daar allerlei konijnen waar je heerlijk achteraan kunt rennen en je kunt er ook zo fijn holletjes in het zand graven. Ik heb overigens nog nooit een konijn gevangen, maar dat geeft niet. Het gaat bij mij meer om het proces dan om het resultaat.

Vorige week zag ik mijn baasjes druk in de weer met het inpakken van allerlei spullen. Er stonden koffers en tassen klaar en ze waren een beetje opgewonden. Meestal is dat een voorbode dat we op vakantie gaan. En ook deze keer werd ik in mijn verwachtingen niet teleurgesteld. Domburg hoorde ik baasje deze keer zeggen. Weliswaar geen Terschelling, maar ook een fijne plaats om naar toe te gaan om je aan zee en het strand uit te leven. Ik heb niet zo’n kapsones en ben redelijk snel tevreden. Nu ik na een week weer thuis ben en in mijn mand terug denk aan die week, was het toch duidelijk anders dan anders. In het verleden kon ik me op het strand en in de duinen flink uitleven, omdat ik wat rustig aan kon doen tijdens de wandelingen die we daarnaast met zijn drieën maakten. Baasje Kim kon nooit zo ver lopen, omdat ze al snel buiten adem was en tussentijds moest rusten. Dat kwam mij dan wel goed uit, als ik daarvoor op die dag met baas Jan over het strand had gerend. Maar sinds het vrouwtje nieuwe longen heeft gekregen, ligt de zaak helemaal anders. Het lijkt wel of ze nu onbeperkt kan blijven lopen. Dag in dag uit maakten we flinke wandelingen, duinheuvel op duinheuvel af, bospad in en bospad uit, strandje hier en strandje daar. ’s Avonds lag ik zo uitgeteld in mijn mand, dat ik niet eens de puf meer had voor de late boodschap. Er was maar een ding dat ik wilde: laat me alsjeblieft liggen. Man, man, wat was ik kapot. Mijn baasje is nu Grenzeloos, maar ik Ademloos.